Caroline en Ellen (klik hier voor link naar foto’s van de reis)

Zaterdag 3 november

Bij vertrek in Schiphol blijkt dat we samen 6 kg te veel bagage bij ons hebben .We mogen 40 kg meenemen,maar we hebben 46 kg. Ter plekke de bagage herverdeeld en meer in onze handbagage gestopt en toen kon alles mee zonder extra te moeten betalen.

Maandag 5 november

De Tamils zorgen voor veel onrust en het toerisme staat dan ook op een zeer laag pitje. Wat negatief is voor de economie in Sri Lanka. We wilden b.v. ook graag naar het Yale National Park, maar ook daar zijn nu gevechten aan de gang en het wordt sterk afgeraden daarheen te gaan. Onderweg naar Negombo hebben we ook al meerdere check points van de politie gezien. En dat was 2 jaar geleden helemaal niet zo.
Onze chauffeur vertelt dat hij ook werk verricht voor I.S.S. (international social service ) in Nederland. Hij zoekt in Sri Lanka de moeders van in Nederland geadopteerde Sri Lankaanse kinderen die graag willen weten waar ze vandaan komen. Hij krijgt € 200 euro voor een gevonden moeder en ongeveer € 90 voor gedane moeite als het niet gelukt is om de moeder te vinden. De hereniging is vaak best moeizaam omdat het meestal hele jonge ongehuwde meisjes betrof die hun kind afstonden en die zijn nu meestal wel getrouwd en hebben een heel ander leven. De hele adoptie van Sri Lankaanse kinderen naar Nederland is nu niet meer mogelijk. Er blijken toch te vaak grote problemen te ontstaan met die geadopteerde kinderen ,met name in hun pubertijd. Nu worden de kinderen in het land zelf opgevangen.

Dinsdag 6 november.

In het hotel zit een Nederlandse vrouw die zelf 2 Sri Lankaanse kinderen geadopteerd heeft. Zij komt vrijwilligerswerk doen in een kindertehuis.

Woensdag 7 november

Na het ontbijt lekker gezwommen bij het hotel. De spulletjes gereorganiseerd voor onze rondreis en voor het tehuis. We zijn klaar voor ons bezoek aan het Anna Wilhelmina Tehuis in Madampella.

Onze begeleiders waren stipt op de afgesproken tijd. We zijn via 2 supermarkten ( wat inkopen voor het avondeten , er is opvallend veel verkrijgbaar en het zijn “moderne”winkels) naar de Rode Aarde gereden. Het huis van onze begeleiders. Daar geluncht en toen neer het tehuis.

Eerst moeten we een grote zwarte poort door. De manager ontmoet .Omdat hij zijn werk niet naar behoren deed hebben de beheerders een mater aangesteld. Zij heeft nu de leiding over de nurses. ( Elke nurse heeft de verantwoording over 1 slaapzaal. Elke slaapzaal heeft 16 bedden. Er zijn 4 slaapzalen.)

Nu zijn er 19 kinderen in het tehuis. Er zijn ook al kinderen weer vertrokken. Die worden b.v. toch weer door familie verder opgevangen. Een 15 jarig jongentje dat onhandelbaar was en steeds ontsnapte, hij was hier gewoon niet op zijn plaats.

Het gebouw is heel mooi en keurig schoon. Mooie ruime keuken, fleurige slaapkamers. Om en om gekleurde klamboes.

Alle kleurpotloden, boekjes, speelgoed, kleding ,blokfluit, 4 gereedschapssetjes en een typemachine zijn in dank ontvangen.

De kinderen krijgen boedistische en christelijke opleiding naast elkaar.

Ze starten s’morgens om 05.00 uur en gaan 20.00 uur weer slapen.

Er is een lokaal comité bestaande uit het schoolhoofd (van de school waar alle kinderen heen gaan) , een arts, de manager en iemand van de overheid die komen 1 x per maand bijeen en brengen adviezen uit naar de stichting.

De groentetuin is aangelegd. De speelvelden buiten de gebouwen nog niet.

Het tehuis heeft nu een officiële licentie van de overheid en nu worden er kinderen aangewezen voor het tehuis.

De overheid levert nu ook een (geringe) bijdrage.

Er is een Nederlandse basisschool die nu 3 jaar sponsort . Er hangen nu tekeningen van die schoolkinderen en er gaan brieven over en weer.

Vrijdag 9 november

In Hikkeduwa staat ook een gedenksteen voor de slachtoffers van de tsunami ( ongeveer 50.000 , waarvan 250 toeristen).Hier is de beruchte trein verongelukt. Daar zaten 1000 mensen in die allemaal omgekomen zijn. De trein staat er nog om te bezichtigen.

Door naar Galle. Het mooist bewaarde stad uit het koloniale verleden.

Toen verder naar Unawatuna Beach Resort aan de kust.

Onderweg weer nieuw gebouwde huizen te zien van na de tsunami. Meerdere dezelfde naast elkaar , het lijken wel Nederlandse nieuwbouwwijken.

Zondag 11 november

 Onderweg zien we weer de nieuwgebouwde huizen van het tsunamigeld , maar de mensen willen er niet in wonen. Ze willen dicht bij de zee wonen. Nu staan deze huizen en ook een school gewoon leeg.

De overheid heeft volgens onze chauffeur ook het vliegveld in Colombo helemaal vernieuwd met het tsunami geld. De overheid gaat aan de zuidkust ook een vliegveld bouwen. In de hoop meer toeristen te kunnen ontvangen waarschijnlijk.

Hambantota is het ergste getroffen door de tsunami.

Maandag 12 november

.Rond 18.00 uur kwam Sam  Gunasekera en zijn vrouw Padma en een vriend. We hebben foto’s van het vorige bezoek gekeken, die Sam mee had genomen , en gesproken over de projecten in Monaragala. Dit hele helpen dat Sam doet is gestart met het in hun huis opnemen van een jongentje uit het Monaragala gebied . 2 jaar lang. Om hem te laten studeren in Colombo. Deze jongen heeft nu zelf kinderen en is terug in Monaragala. Het gebied is het armste in heel Sri Lanka. Dit heeft de familie Gunasekera  op het pad gebracht om de mensen in deze streek te gaan helpen . En via Gitta de Silva (Sam heeft nog contact met haar man) is mijn moeder en dus nu ook S.H.V.V. weer met Sam in contact gekomen.

Sam verteld dat hij gemerkt heeft dat sommige teachers het geld en de hulpmiddelen voor zichzelf gebruikten. En hij wil absoluut “honest”werken . Daarom geeft hij nu alleen nog geld rechtstreeks aan de kinderen zelf. En hij beseft ook dat er dan nog steeds een gedeelte van dit geld “verloren”gaat aan de familie (die het geld ook zeer goed kan gebruiken).

Onder andere hierdoor heeft hij nu ideeën om te proberen ook de ouders dingen te leren zodat ze zelf beter hun geld kunnen verdienen. “don’t give them fish, but give them tools to catch the fish”

En hij wil en pilot study opzetten met een groepje ouders.

Verder wil hij graag voor 3 scholen speelapparaten kopen (kosten ongeveer € 150 per plaats)

En tenslotte vraagt hij aandacht voor een jongen die op 12 jarige leeftijd , ten gevolge van een virusinfectie, wsl. de mazelen, helemaal doof is geworden. Een implantaat kan operatief ingebracht worden .Maar dit zou ongeveer $ 16000  gaan kosten  . Het is maar de vraag of je ervoor moet kiezen 1 kind te helpen met je beschikbare geld of velen.

Ik ga dit alles met het bestuur in Nederland bespreken. We hebben Sam schroevendraaier setjes en calculatortjes gegeven als kleine attentie.

Dinsdag 13 november

Een indrukwekkende dag.

We hebben honderden kinderen gezien vandaag. Ze waren verdeeld over 4 scholen.

Vandaag vroeg op pad naar het Monaragale district. De eerste school , Madagama  , is een grotere school waar er sinds dit jaar een groepje gehandicapte kinderen les krijgt. Ze hebben een eigen ,heel klein, lokaaltje en een hele lieve juf. Er zijn ondertussen al enkele kinderen “doorgestroomd”naar een klas met “normale” kinderen waar ze geholpen worden door de kinderen in die klas. Deze gehandicapte kinderen werden voordien gewoon thuis gehouden en kwamen nergens. Deze kinderen krijgen nu ook financiële steun. En er komen steeds nieuwe aanmeldingen van ouders die hun kind ook graag willen plaatsen.

De wens van dit groepje is een groter lokaal (ze zijn gestart met 8 kinderen en er zijn er nu al 22 ,en er zijn nog ‘wachtenden’. )

We hebben een kindje met Down syndroom gezien en een geestelijk gehandicapt kind dat heel goed blijkt te kunnen tekenen. Al met al: een heel mooi initiatief.

Na het officiële gedeelte kwamen meerdere grotere meisjes naar ons toe om engels te praten. Dat deden ze heel goed (zeker vergeleken met 2 jaar geleden) Ze vroegen ons om ons adres en e-mailadres, omdat ze zo graag pen friends wilden om mee te schrijven. Ze vroegen het hemd van je lijf.. Ze krijgen nu allemaal 45 minuten engelse les per dag.

De engelse teacher wordt betaald door ons: Rs 3500 per maand. ( ongeveer € 20 )

Daarna gingen we naar een school met 55 leerlingen, Kotvegangoda. Deze spraken ook redelijk goed engels.

De derde school , Aluthvela , was absoluut de ‘leukste’. Hele enthousiaste engelse juf hield een leuke speech in het engels. De kinderen deden hele leuke drama – en zang stukjes voor ons. Over het dagelijks leven, heel toepasbaar en herkenbaar voor de kinderen.

Maakte een erg goede indruk: vrolijke kinderen en vriendelijke ouders.

Hier stond een ware fanfare op straat in de brandende zon op ons te wachten die ons muzikaal voorging op het laatste stukje naar de school. Een overwegend moslim school met 600 leerlingen.Bij elke school kregen we ook een soort theetafel aangeboden waardoor we uiteindelijk 2 uur te laat bij de vierde en laatste school, Bakinigahavela Muslim School, aankwamen.

Sinds kort wordt hier engelse les gegeven (dankzij de hulp van Sam). De school is erg dankbaar dat zij nu de gelegenheid krijgen dankzij onze steun.

Ook op deze school krijgen enkele minderbedeelde kinderen een financiële ondersteuning (ze kregen nu rs. 800, ong. € 4,50,  in een envelopje. Dit krijgen ze maandelijks)

Wij hebben 10 kg goede 2^e hands kinderkleding achtergelaten, 100 pennen uitgedeeld, heel veel kleine speelgoedjes en snoepgoed.

Woensdag 14 november

 Afgelopen week was het “budget day” een soort prinsjesdag, waarop de overheid zijn plannen bekend maakt. Ze hebben ontwikkeling en vrede hoog in het vaandel staan. Ze gaan van 100.000 studiebeurzen van 5 jaar naar 150.000. En willen de wegen verbeteren. Klinkt goed

Donderdag 15 november

 Na een heerlijk ontbijt gingen we weer op pad. Onderweg in een supermarkt hebben we etenswaren gekocht voor het gehandicaptentehuis in Mawanella .Er zitten daar 15 kinderen. Melkpoeder (is hier schreeuwend duur geworden. Rs 750 voor ½ kg, is ongeveer € 5) , linzen, suiker , jam en eieren.

We ontmoeten Mevrouw Senanayake, een 69 jarige vrouw die het beheer over het tehuis voert, en Pial , de eigenaar van het hotel en lid van de Lionsclub in Mawanella, die met de hulp van mijn moeder in 2000 het tehuis heeft gebouwd.

Van hieruit op naar het tehuis.

De speeltoestellen worden nu duidelijk wel gebruikt (2 jaar geleden niet)

Er is een nieuwe nanny . De vorige is ziek geworden, diabetes, en woont nu in het zuiden van Sri Lanka.

Alles ziet er schoner uit dan vorige keer. De wasmachine is aangesloten ,maar wordt duidelijk niet gebruikt (de was hangt buiten te drogen, en de machine zit onder de insecten)  Mevr. S. had onderweg naar het tehuis op mijn vraag gezegd dat de wasmachine wel werd gebruikt! Er waren nergens tandenborstels te zien en de kinderen hadden zichtbaar vieze tanden. Op de terugweg vroeg ik mevr. S. of de kinderen hun tanden poetsten en volgens haar was dat zeker het geval. Ik geloof haar niet meer zo.

Het tehuis had sinds kort weer een braille leraar (voor de 2 blinde kinderen) en een lerares voor 2 dagen in de week die handenarbeid met de kinderen doet. Ze was nu aanwezig (komt altijd van ver) en had hele leuke dingetjes met de kinderen gemaakt . Heel positief!!

De kinderen waren erg blij met de knuffels die ik had meegebracht. De nanny vroeg nog om meer teddyberen en ook ‘echte’poppen . Mevr. S. vroeg nog om 1 of 2 vrijwilligers voor activiteiten met de kinderen. Deze mensen zouden bij haar in huis mogen slapen.

De keuken was nu zeer ordentelijk , de(-zelfde ) koelkast was vrijwel leeg. Het vriesvak was helemaal leeg.

We kregen nu weer ‘hapjes’ aangeboden en er waren nu ook 2 moeders aanwezig.

Ook hier dus een positieve indruk.

AUBOWANE
( begroetings zin van de skrilankaan : ik wens je een lang leven toe)